Wchodzisz i wiesz

Sytuacja niemieckiego przemysłu pozostaje wciąż napięta. W czerwcu produkcja niespodziewanie mocno spadła. Jak poinformował Federalny Urząd Statystyczny w Wiesbaden, w przedsiębiorstwach przemysłu przetwórczego produkcja w czerwcu w porównaniu z majem zmniejszyła się o 1,9 procent. Tym samym osiągnęła ona najniższy poziom od maja 2020 roku, kiedy doszło do jej załamania w wyniku pandemii koronawirusa.

Również w maju produkcja okazała się słabsza niż wcześniej zakładano. Federalny Urząd Statystyczny skorygował dane w dół i zamiast wcześniej podawanego wzrostu o 1,2 procent, odnotował spadek o 0,1 procent.

– Nadzwyczaj duża korekta wynika z późniejszych poprawek niektórych firm z branży motoryzacyjnej – wyjaśnił urząd z Wiesbaden. W ujęciu rocznym urząd również tam odnotował niespodziewanie silny spadek produkcji aż o 3,6 procent.

Jak podano dalej w komunikacie, szczególnie negatywny wpływ miały słabe wyniki branży farmaceutycznej. W czerwcu odnotowała spadek produkcji o 11 procent w porównaniu z poprzednim miesiącem. Ponadto spadek o 5,3 procent odnotowała także branża budowy maszyn. Pozytywny wpływ miał natomiast wzrost w sektorze produkcji energii.

– Słaby rozwój produkcji przemysłowej w drugim kwartale może być częściowo odzwierciedleniem reakcji na efekt przyspieszenia popytu związany z zapowiedzianymi przez USA podwyżkami ceł – poinformowało Federalne Ministerstwo Gospodarki. Z powodu ceł amerykańskich „na początku trzeciego kwartału nie widać żadnych oznak trwałego ożywienia koniunktury przemysłowej”.

Już dzień wcześniej liczba nowych zamówień okazała się rozczarowująca. W czerwcu liczba zamówień ponownie spadła. Decydujące znaczenie miało zmniejszenie liczby zamówień w przemyśle motoryzacyjnym oraz słaba koniunktura w zakresie dużych zamówień.

W swoim ostatnim miesięcznym raporcie Bundesbank ostrzegał przed poważnymi obciążeniami dla niemieckiej gospodarki spowodowanymi skutkami wysokich ceł amerykańskich.

Czytaj też: Niemcom nie w smak obrona ojczyzny. Szokujące wyniki sondażu

Plac budowy inwestycji po raz kolejny wizytował prezydent Krzysztof Matyjaszczyk, który rozmawiał z przedstawicielami wykonawcy inwestycji – firmy Primost Południe, Miejskiego Zarządu Dróg, a także inżyniera kontraktu (Primex).

Koszt tego ważnego zadania to 95 mln zł (w tym blisko 60 mln zł dofinansowania z programu inwestycyjnego Polski Ład). Kontrakt wykonawczy obowiązuje do połowy lutego, ostateczny termin oficjalnego otwarcia połączenia będzie zależał od odbiorów technicznych.

Nowe międzydzielnicowe połączenie z wiaduktem nad torami będzie wyposażone w ścieżki rowerowe, chodniki, zatoki autobusowe i przejścia dla pieszych. Instalowane jest nowoczesne oświetlenie uliczne, powstają również ekrany akustyczne chroniące budynki mieszkalne położone najbliżej nowej drogi.

W związku z wejściem w końcową fazę prac na rondzie Mickiewicza i nowym rondzie w ul. Krakowskiej od 8 sierpnia wieczorem (piątek) do 10 sierpnia wieczorem (niedziela) trwać będzie układanie górnej warstwy nawierzchni.
Oba ronda będą w czasie weekendu całkowicie nieprzejezdne. Informacje z mapkami objazdów na stronie MZD.

Na liniach autobusowych nr 10, 12, 20, 23, 24, 34 i 80 będą obowiązywały objazdy.

Jeżeli wykonawca budowy połączenia ul. 1 Maja z ul. Krakowską zdąży z tymi pracami do końca weekendu dotychczasowy ograniczony ruch na obu rondach powinien zostać przywrócony, ale nadal trzeba liczyć się z utrudnieniami. Całkowite udrożnienie rond planowane jest – po zakończeniu prac – prawdopodobnie w ostatnim tygodniu sierpnia.

Aktualny stan prac przy budowie połączenia 1 Maja/Krakowska na poszczególnych odcinkach robót:

• rondo Mickiewicza: kontynuacja prac brukarskich dotyczących ciągów pieszych, podbudowa z kruszywa, podbudowa bitumiczna, warstwa wiążąca, ciąg dalszy asfaltowania ścieżek rowerowych, dokończenie warstwy ścieralnej wraz z obróbkami, roboty związane z kanalizacją deszczową w kierunku alei Niepodległości;
• ul. 1 Maja: prace w zakresie budowy muru oporowego z bloczków drobnowymiarowych wraz z nasypem z gruntu zbrojonego, kontynuacja prac w zakresie kanalizacji deszczowej, prace branży energetycznej;
• przęsła wiaduktu P1, P2 oraz P2-P3, P3-P4: montaż desek gzymsowych, przygotowanie do betonowania
• ul. Ogrodowa – ul. Stawowa: roboty branży drogowej- zabudowa elementów dróg i ulic, kontynuacja prac brukarskich, montaż kotw fundamentowych ekranów akustycznych, wykonanie izolacji fundamentów ekranów akustycznych, montaż desek gzymsowych na murach oporowych, prace branży oświetleniowej i energetycznej, prace branży sanitarnej – regulacja studzienek;
• ul. Stawowa – ul. Krakowska: zabudowa elementów dróg i ulic dotycząca ciągów pieszych i rowerowych, dostawa koszy zbrojeniowych, pali ekranów i rozpoczęcie wiercenia pali CFA wzdłuż ciągów pieszych. wykonywanie pali CFA wzdłuż ciągów pieszych;
• ul. Krakowska: roboty branży drogowej- zabudowa elementów dróg i ulic, kontynuacja prac brukarskich dot. ciągów pieszych i rowerowych, dokończenie warstwy ścieralnej wraz z obróbkami.

Źródło: UM Częstochowy, fot. Grzegorz Skowronek/UM

Alexander Dobrindt (CSU) ogłosił w czwartek, że kontrole na niemieckich granicach będą utrzymane także po obecnie obowiązującym terminie – 15 września. Jak podkreślił w rozmowie w podcaście „Table.Today.”, środki są konieczne, dopóki Unia Europejska nie zapewni właściwego działania wspólnej ochrony granic zewnętrznych. Nie podał jednak nowej daty zakończenia obowiązywania kontroli.

Tymczasowe kontrole graniczne przywrócono w całych Niemczech we wrześniu 2024 r., wcześniej – od października 2023 r. – obowiązywały one już na granicach z Polską, Czechami i Szwajcarią. W lutym 2025 r. rząd Olafa Scholza przedłużył je do połowy września.

Po objęciu urzędu szefa MSW w maju tego roku Dobrindt zarządził zaostrzenie kontroli. Liczba funkcjonariuszy Straży Granicznej wzrosła z 11 tys. do 14 tys. Zmieniono harmonogramy pracy służb, ograniczono urlopy i zrezygnowano z części szkoleń.

W praktyce oznacza to m.in. częstsze zawracanie osób ubiegających się o azyl. Tylko do maja 2025 roku niemieckie służby graniczne odmówiły wjazdu 2765 osobom próbującym przekroczyć granicę od strony Polski. Dla porównania – w całym 2023 roku było to 1711 osób, a w 2024 roku już 9387.

Według danych MSW RFN od stycznia do lipca 2025 r. złożono 70 011 pierwszorazowych wniosków o azyl. To znaczący spadek w porównaniu z analogicznym okresem 2024 roku, kiedy takich wniosków odnotowano ponad 140 tysięcy. Rząd Friedricha Merza uważa to za efekt skuteczniejszego nadzoru nad granicami.

W lipcu Alexander Dobrindt wizytował granicę polsko-białoruską wspólnie z Tomaszem Siemoniakiem – ówczesnym szefem polskiego MSWiA. Teraz oba państwa kontynuują działania na własnych granicach. W środę w Polsce weszło w życie rozporządzenie przedłużające kontrole na granicach z Niemcami i Litwą do 4 października.

Czytaj także: Wojsko NATO strzela do makiet rosyjskich żołnierzy? „Fake”

W śledztwie ustalono, że 5 sierpnia w godzinach porannych w rejonie cmentarza położonego w Iwanowicach Małych doszło do kłótni pomiędzy dwoma braćmi – 34-letnim Piotrem K. oraz 39-letnim Łukaszem K. – W jej trakcie Piotr K. oddał strzał z broni czarnoprochowej w okolice szyi i głowy Łukasza K. Następnie Piotr K. oddalił się w kierunku pobliskich nieużytków. Pokrzywdzony natomiast o własnych siłach dostał się do najbliższych zabudowań, gdzie została mu udzielona pomoc, a następnie został przewieziony do szpitala- relacjonuje prokurator Piotr Wróblewski z zespołu prasowego Prokuratury Okręgowej w Częstochowie.

Po otrzymaniu informacji o tym zdarzeniu funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w Kłobucku we współpracy z funkcjonariuszami Komendy Wojewódzkiej Policji w Katowicach, jeszcze tego samego dnia ustalili, że Piotr K. przebywa w miejscu swojego zamieszkania, a następnie dokonali jego zatrzymania.

6 sierpnia Piotr K. został doprowadzony do Prokuratury Rejonowej w Częstochowie, gdzie usłyszał zarzut usiłowania zabójstwa Łukasza K. – Podejrzany nie przyznał się do jego popełnienia i odmówił składania wyjaśnień – informuje prokurator Wróblewski. – W Prokuraturze Rejonowej w Częstochowie toczyło już inne wcześniej wszczęte postępowanie przeciwko Piotrowi K. W jego trakcie usłyszał on łącznie 4 zarzuty: 2 dotyczące kierowania pod adresem drugiego ze swoich braci – Tomasza K. gróźb pozbawienia życia oraz po jednym zarzucie dotyczącym zniszczenia na szkodę Tomasza K. mienia w postaci szyb okiennych w domu, a także posiadania bez wymaganego zezwolenia 1 sztuki amunicji – dodaje.

Po przesłuchaniu podejrzanego w sprawie dotyczącej usiłowania zabójstwa prokurator zdecydował o połączeniu obu postępowań, a następnie skierował do Sądu Rejonowego w Częstochowie wniosek o tymczasowe aresztowanie podejrzanego na okres 3 miesięcy. Sąd wniosek ten uwzględnił.

Zarzucane podejrzanemu przestępstwo usiłowania zabójstwa zagrożone jest karą od 10 do 30 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności.

Piotr K. był w przeszłości kilkakrotnie karany za przestępstwa określone w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii.

Źródło: Prokuratura Okręgowa w Częstochowie, fot. KPP Kłobuck

Wiktoria Roszczyna zaginęła w sierpniu 2023 roku podczas relacjonowania wydarzeń w okupowanym przez Rosję obwodzie zaporoskim. Później doniesiono, że została schwytana przez rosyjskich agentów FSB i przetrzymywana w więzieniu w okupowanym Berdiańsku, a następnie przeniesiono ją do rosyjskiego Taganrogu.

Rosjanie poinformowali o śmierci kobiety we wrześniu 2024 roku. Rosja zwróciła ciało Wiktorii Roszczyny pod koniec lutego tego roku. Według ustaleń ukraińskich śledczych, kobieta przed śmiercią była torturowana i przetrzymywana w nieludzkich warunkach w rosyjskiej niewoli. Roszczynę poddawano biciu, poniżaniu, groźbom oraz drastycznym ograniczeniom w dostępie do opieki medycznej, wody pitnej i pożywienia.

Zobacz także: Ukraińska dziennikarka zmarła w rosyjskiej niewoli

Z ustaleń ukraińskiej prokuratury – cytowanej przez Biełsat – wynika, że odpowiedzialnym za nieludzkie traktowanie dziennikarki jest Aleksandr Sztuda naczelnik więzienia w Taganrogu w obwodzie rostowskim.

„W związku z odmową współpracy Wiktorii Roszczyny z administracją instytucji, Aleksandr Sztuda zorganizował wobec niej okrutne traktowanie” – stwierdza ukraińska prokuratura.

Zobacz też: Tak Rosjanie zakatowali dziennikarkę. „Niemal bez przerwy torturowana”

Zwycięski los w loterii Eurojackpot został złożony w kolekturze w mieście Kranj w środkowej Słowenii pod koniec maja. Chociaż wygraną można było odebrać już 3 czerwca, to zdobywca nagrody do dziś po nią się nie zgłosił. A chodzi o niebagatelną kwotę – 37 mln euro to druga co do wysokości wygrana w grach liczbowych w historii Słowenii.

Sytuacja jest o tyle niecodzienna, że w poszukiwania gracza zaangażował się nawet organizator loterii. W ostatnich dniach spółka Loterija Slovenije opublikowała komunikat prasowy, w którym wezwała zwycięzcę do zgłoszenia się po odbiór wygranej.

Słoweńskie media przypominają, że nagroda może być powodem do radości nie tylko dla uczestnika loterii, ale też dla gminy, w której mieszka. Zgodnie ze słoweńskimi przepisami do budżetu samorządu trafi podatek od wygranej w wysokości 15 proc., co w tym przypadku oznacza ponad 5,6 mln euro.

Zapytani przez dziennikarzy przedstawiciele gminy Kranj przyznali, że ewentualna danina to w przybliżeniu 6 proc. budżetu samorządu, zaś sposób wydania tych pieniędzy wymagałby szerokich konsultacji. Włodarze miasta nie chcą jednak dzielić skóry na niedźwiedziu, ponieważ mogłoby się okazać, że zwycięzca loterii w ogóle nie jest mieszkańcem ich gminy. Dlatego też potwierdzili, że choć perspektywa jest kusząca, to nie będą oni brać aktywnego udziału w poszukiwaniu gracza.

Na odebranie nagrody posiadacz szczęśliwego losu ma czas do 21 sierpnia.

Czytaj też: Kumulacja rozbita. Wielka wygrana w loterii Lotto

Już w trakcie kampanii wyborczej Karol Nawrocki jasno wskazywał cel swojej pierwszej zagranicznej podróży. Mówił o tym m.in. podczas styczniowego spotkania z mieszkańcami Buska-Zdroju. Prezydent w pierwszej kolejności odwiedzić ma Watykan. Wspominał zresztą, że jako prezes Instytutu Pamięci Narodowej odwiedził znajdujący się w watykańskich katakumbach grób św. Jana Pawła II. 

Z kolei w trakcie kwietniowej debaty w Końskich Nawrocki przekazał, że jego priorytetem jest wyjazd do Waszyngtonu, „żeby poukładać nasze relacje międzynarodowe i wykonać to, czego nie wykonuje rząd Donalda Tuska”.  

Plany te nie kłócą się jednak ze sobą. Ówczesny kandydat na prezydenta doprecyzował szybko, że jego plan to „wizyta w Waszyngtonie z międzylądowaniem w Watykanie".

Czytaj także: „Jeśli Nawrocki będzie chciał przeszkadzać, zobaczy, kto rządzi w kraju”

W Waszyngtonie Nawrocki chciałby zapewne porozmawiać z Donaldem Trumpem. Nie byłoby to ich pierwsze spotkanie. Nowy prezydent Polski odwiedził Biały Dom na finiszu kampanii prezydenckiej. Po czerwcowych wyborach miał z kolei rozmawiać z Trumpem przez telefon i otrzymać od niego zaproszenie do ponownego odwiedzenia Waszyngtonu. 

Na razie nie padła konkretna data spotkania Nawrockiego z Trumpem. Nawet jeśli nie uda się doprowadzić do niego w najbliższych tygodniach, prezydent Polski już niedługo odwiedzi USA. W drugiej połowie września ma wziąć udział w sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku.  

Jak nieoficjalnie ustalili dziennikarze RMF FM, „planem B” współpracowników Nawrockiego jest umówienie spotkania z Trumpem przy okazji sesji ONZ. Nie wiadomo, czy w takim wypadku wyjazd do Ameryki byłby połączony z wizytą w Watykanie. 

Lech Wałęsa pierwszą podróż zagraniczną odbył w listopadzie 1990 roku do USA. Spotkał się z prezydentem George’em H.W. Bushem, co było symbolicznym gestem potwierdzenia prozachodniego kursu Polski po upadku komunizmu. 

Pierwszą zagraniczną podróżą Aleksandra Kwaśniewskiego był wyjazd do Watykanu w styczniu 1996 roku. Polski prezydent spotkał się tam z papieżem Janem Pawłem II. Watykan w pierwszej kolejności odwiedził także następca Kwaśniewskiego – Lech Kaczyński. On też udał się na audiencję do papieża – rozpoczynającego wówczas swój pontyfikat Benedykta XVI. Wizyta odbyła się w styczniu 2006 roku.  

Zobacz też: Sparingpartner Nawrockiego, „przyszły minister sportu". Kim jest Wielki Bu?

Cztery i pół roku później swoją kadencję w Pałacu Prezydenckim rozpoczynał Bronisław Komorowski. Wywodzący się z Platformy Obywatelskiej przywódca na cel swojej pierwszej zagranicznej podróży wybrał Brukselę, gdzie spotkał się z przedstawicielami Unii Europejskiej. 

Na najbardziej nieoczywisty kierunek postawił Andrzej Duda. W sierpniu 2015 roku ówczesna głowa państwa poleciała do estońskiego Tallina, by porozmawiać z prezydentami krajów bałtyckich. Ten symboliczny wybór miał podkreślać znaczenie współpracy regionalnej w ramach Europy Środkowo-Wschodniej oraz solidarności w obliczu rosyjskiego zagrożenia. 

7 sierpnia 2025 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną  dotyczącą określenia podstawy, sposobu obliczenia oraz wysokości opłaty koncesyjnej wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że § 1 ust. 1 w związku z § 2 oraz § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja  w związku z załącznikiem do tego rozporządzenia, są niezgodne z art. 64 ust. 3 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.
Orzeczenie zapadło jednogłośnie.

Skarżąca była przedsiębiorstwem energetycznym, któremu została udzielona koncesja na obrót paliwami ciekłymi. Na skutek trwałego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE) cofnął tę koncesję. Spółka nie uiściła opłaty koncesyjnej za 2015 rok. Prezes URE ustalił wysokość opłaty koncesyjnej za ten rok, stosując kwestionowane przepisy rozporządzenia. 

Skarżąca odwołała się od wspomnianej decyzji, lecz sądy nie podzieliły jej poglądu co do niezgodności kwestionowanych przepisów rozporządzenia z art. 217 Konstytucji. 
Zastosowane wobec skarżącej przepisy, zakwestionowane przez nią w skardze konstytucyjnej, miały następujące brzmienie: 
§ 1 ust. 1: „Wysokość corocznej opłaty, wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, zwanej dalej „opłatą”, stanowi iloczyn przychodów przedsiębiorstwa energetycznego, uzyskanych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty, oraz współczynników opłat, z zastrzeżeniem § 2”.
§ 1 ust. 2: „Współczynnik opłat, o którym mowa w ust. 1, określa tabela, stanowiąca załącznik do rozporządzenia”.
Załącznik zawierał tabelę współczynników opłat.
§ 2 ust. 1: „Opłata dla każdego rodzaju działalności objętej koncesją nie może być mniejsza niż 200 zł i nie większa niż 1.000.000 zł”.
§ 2 ust. 2: „W przypadku prowadzenia więcej niż jednej działalności podlegającej koncesjonowaniu, opłatę stanowi suma opłat dla poszczególnych rodzajów działalności”.
Kwestionowane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. wydano na podstawie art. 34 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne. 
Art. 34 ustawy Prawo energetyczne miał wówczas następujące brzmienie:
„1. Przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, wnoszą coroczne opłaty do budżetu państwa, obciążające koszty ich działalności.
2. (uchylony).
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i sposób pobierania przez Prezesa URE opłat, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem wysokości przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji.
4. Przedsiębiorstwo energetyczne wytwarzające energię elektryczną w instalacji odnawialnego źródła energii o łącznej mocy instalacji odnawialnego źródła energii nieprzekraczającej 5 MW jest zwolnione z opłat, o których mowa w ust. 1, w zakresie wytwarzania energii w tej instalacji”.

Kwestionowane rozporządzenie zostało uchylone 21 grudnia 2018 r. i zastąpione Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2018 r. w sprawie opłaty koncesyjnej wydanym na podstawie art. 34 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.
W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej, przywołując stanowisko wyrażone w doktrynie, wykazano, że opłatę koncesyjną należy uznać za rodzaj daniny publicznej, w związku z czym jej elementy konstrukcyjne należy oceniać pod kątem wymagań przewidzianych w art. 217 Konstytucji, tj. wszystkie elementy konstrukcyjne podatku oraz daniny publicznej muszą być ustanawiane ustawą. 
Istotne elementy stosunku daninowego obejmują m.in. określenie podmiotu oraz przedmiotu opodatkowania, stawek podatkowych, zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatku. 

Skarżąca zauważyła, że ustawa wskazuje jedynie podmiot zobowiązany do wniesienia opłaty koncesyjnej (art. 34 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne). Przepis ten nie wskazywał pozostałych elementów obowiązku daninowego. Nie zawierał ich też art. 34 ust. 3 wspomnianej ustawy. Elementy opłaty koncesyjnej były natomiast zawarte w przepisach rozporządzenia.
Skarżąca zarzuciła, że kwestionowane przepisy rozporządzenia są niezgodne z art. 31 ust. 3 Konstytucji i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji oraz art. 217 Konstytucji w związku z art. 21 ust. 1 Konstytucji przez to, że naruszają jej własność (prawo własności) poprzez określenie podstawy obliczenia opłaty koncesyjnej wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, sposobu obliczenia wysokości tej opłaty oraz samą jej wysokość wbrew zasadzie wyrażonej we wskazanych wzorcach konstytucyjnych, podczas gdy ingerencja w prawo własności w drodze nakładania danin publicznych wymaga ustalenia wszystkich elementów obowiązku daninowego w drodze ustawy.

Trybunał Konstytucyjny rozpoznając niniejszą skargę musiał przede wszystkim rozstrzygnąć, czy istnieje konieczność orzekania o przepisach, które utraciły moc obowiązującą. Po drugie, należało rozstrzygnąć, czy kwestionowane przepisy rozporządzenia wydano z naruszeniem przywołanych norm prawnych zawartych w przepisach Konstytucji.

Zdaniem Trybunału, w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki wskazujące na celowość objęcia kontrolą konstytucyjności nieobowiązującego przepisu, gdyż wydanie orzeczenia o zakwestionowanym w skardze konstytucyjnej akcie normatywnym jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw skarżącej w tym wypadku spółki z o.o. i jej udziałowców. 
Następnie Trybunał przyjął, w oparciu o stanowisko doktryny i dotychczasowe orzecznictwo Trybunału, że opłata koncesyjna stanowi rodzaj daniny publicznej, a zatem powinna ona spełniać podwyższony standard poprawności legislacyjnej, statuowany w art. 217 Konstytucji. Ponadto Trybunał uznał, że przywołanie przez skarżącą jako wzorca kontroli art. 64 ust. 3 Konstytucji jest uzasadnione, ponieważ służy wyeksponowaniu oddziaływania kwestionowanej regulacji prawnej na przysługujące skarżącej prawo własności. 
W konsekwencji, zdaniem Trybunału, adekwatnym wzorcem kontroli w niniejszym postępowaniu jest zasada szczególnej określoności regulacji daninowych, wywodzona z art. 64 ust. 3 Konstytucji w związku z art. 217 Konstytucji.
Biorąc pod uwagę treść art. 217 Konstytucji, przepis ustawy zawierającej regulacje daninowe powinien bezwzględnie określać wszystkie istotne elementy takich unormowań. 

Kwestia istotnych elementów tzw. stosunku daninowego była szeroko omawiana w orzecznictwie Trybunału (zob. m. in. wyroki: z dnia 9 lutego 1999 r., sygn. akt U 4/98, z dnia 27 grudnia 2004 r., sygn. akt SK 35/02 czy z dnia 15 lipca 2013 r., sygn. akt K 7/12).
Zgodnie z przywołanym orzecznictwem istotne elementy takiej regulacji daninowej obejmują m.in.: sposób określenia wysokości stawki, regulacje określające minimalne lub maksymalne stawki danin publicznoprawnych oraz wytyczne dotyczące sposobu ich wyliczenia, jak również kwestię wnoszenia opłat z góry.

Należy stwierdzić, że zaskarżone przepisy rozporządzenia regulują kwestie, które art. 217 Konstytucji zastrzega dla materii ustawowej, a zatem nie wszystkie istotne elementy konstrukcyjne opłaty koncesyjnej zostały uregulowane w przepisach ustawy. 
W okresie obowiązywania zakwestionowanych przepisów w art. 34 ust. 1 Prawa energetycznego określony były podmiot opłaty koncesyjnej, czyli przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesję. Przepis ten stanowił także, że opłata wnoszona jest corocznie do budżetu państwa, obciążając koszty działalności przedsiębiorstw państwowych. 
Pozostałe istotne elementy konstrukcyjne tej opłaty określone zostały w przepisach rozporządzenia zakwestionowanych w niniejszej skardze. Elementy te obejmowały:
po pierwsze, sposób i wysokość obliczenia opłaty przez zastosowanie iloczynu przychodów przedsiębiorstwa energetycznego, uzyskanych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty, oraz współczynników opłat wskazanych w tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia (§ 1 ust. 1 i 2 rozporządzenia); 
po drugie, sposób obliczenia tej opłaty w przypadku prowadzenia więcej niż jednej działalności podlegającej koncesjonowaniu (§ 2 ust. 2 rozporządzenia);
po trzecie, dopuszczalną minimalną i maksymalną wysokość tej opłaty (§ 2 ust. 1 rozporządzenia); 
po czwarte, termin wnoszenia tej opłaty z góry do 31 marca każdego roku (§ 4 ust. 1 rozporządzenia). 
Mając powyższe na względzie, Trybunał stwierdził, że delegacja ustawowa wynikająca z art. 34 ust. 3 Prawa energetycznego zawierała upoważnienie dla Rady Ministrów do określenia wysokości i sposobu pobierania opłat przez Prezesa URE, przy czym wskazywała, że określenie to powinno uwzględniać wysokość przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji. 

Z kolei, to rozporządzenie regulowało sposób określenia opłaty koncesyjnej, jej minimalną oraz maksymalną wysokość, a także termin jej wnoszenia. 
Dlatego też Trybunał stwierdził, że przepisy rozporządzenia zakwestionowane w niniejszej skardze naruszały zasadę wyłączności ustawy, jaka obowiązuje w prawie daninowym, a tym samym nie czyniły one zadość wymogom formalnym przewidzianym dla regulacji daninowych. 
Spowodowało to konieczność uznania § 1 ust. 1 w zw. z § 2 oraz § 1 ust. 2 rozporządzenia w związku załącznikiem do tego rozporządzenia za niezgodne z art. 64 ust. 3 w związku z art. 217 Konstytucji.
Wskazać należy, że ustawodawca zmienił art. 34 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne i na postawienie nowego ust. 6 tejże ustawy Rada Ministrów wprowadziła nowe rozporządzenie z dnia 9 listopada 2018 r. w sprawie opłaty koncesyjnej. 
Nadmienić należy, że Trybunał Konstytucyjny zwrócił się do Prezesa Rady Ministrów o przedstawienie opinii czy orzeczenie wydane w niniejszej sprawie może wywołać skutki wiążące się z nakładami finansowymi nieprzewidzianymi w ustawie budżetowej. 
Do dnia dzisiejszego Premier nie przedstawił takiej opinii.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli przedmiot kontroli jest niezgodny przynajmniej z jednym wzorcem kontroli, orzekanie co do zgodności z pozostałymi wzorcami jest zbędne. 
Trybunał uznał więc, że ocena kwestionowanej regulacji pod kątem jej zgodności z art. 64 ust. 1, art. 31 ust. 3 oraz z art. 21 ust. 1 Konstytucji jest zbędna. Dlatego też w tym zakresie postępowanie zostało umorzone na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 3 u.o.t.p.TK.
Skarga konstytucyjna, niezależnie od tego, że prowadzi do wydania powszechnie obowiązującego orzeczenia i eliminacji norm prawnych niezgodnych z wzorcami kontroli, ma również na celu ochronę wolności i praw.
Ochronę tę zapewnia przewidziana w art. 190 ust. 4 Konstytucji możliwość wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania w sprawach, w których prawomocne orzeczenia sądowe, ostateczne decyzje administracyjne lub inne rozstrzygnięcia zostały wydane na podstawie aktu normatywnego, uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją. 
Celem tego przepisu, w odniesieniu do skargi konstytucyjnej, jest doprowadzenie do ponownego rozstrzygnięcia sprawy w stanie prawnym ukształtowanym orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, a więc po eliminacji niekonstytucyjnego unormowania. 
Z tego punktu widzenia niniejszy wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdzający niekonstytucyjność normy, która była podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia wobec skarżącej oraz innych podmiotów, stanowi podstawę do uruchomienia środka określonego w art. 190 ust. 4 Konstytucji, a to wznowienia postępowania.

Na zakończenie Trybunał po raz kolejny wskazuje, że zgodnie z art. 190 ust. 2 Konstytucji orzeczenia Trybunału w sprawach wymienionych w art. 188 Konstytucji podlegają niezwłocznemu ogłoszeniu we właściwym organie urzędowym. 
Brak niezwłocznej publikacji orzeczeń Trybunału stanowi działanie sprzeczne z prawem, które w konsekwencji może aktualizować odpowiedzialnością prawną, w tym także karną osób, na których spoczywa obowiązek promulgacji judykatów Trybunału. 
Podkreślić trzeba jednak z całą stanowczością, że już z chwilą ogłoszenia wyroku na rozprawie ustało domniemanie konstytucyjności wskazanych przepisów prawa i orzeczenie Trybunału staje się częścią systemu prawa.

Skład orzekający Trybunału Konstytucyjnego: sędzia TK Stanisław Piotrowicz - przewodniczący, prezes TK Bogdan Święczkowski - sprawozdawca, sędzia TK Jarosław Wyrembak.